WEER NIEUWE PLANNEN.

Het echtpaar Breemhaar presenteerde weer nieuwe plannen. Een reden om de volgende brief naar de Eilandsraad te sturen.

Papiamentu

Nederlands

Geachte leden van de Eilandraad: Bolivia is geen 'kaalgevreten puinhoop' meer  

In januari 2020, kort na de aankoop van plantage Bolivia, noemde de nieuwe eigenaar Meine Breemhaar het gebied een 'kaalgevreten puinhoop'. Een jaar later zei Mieke Breemhaar dat ze een Davos at Sea wilde ontwikkelen op de plantage. Beide publicaties verschenen in De Telegraaf, de krant die zich altijd leent voor een nieuw voorbeeld van handel die lijkt op de oude WIC-mentaliteit: "Wij Nederlanders weten wat goed is voor onze (voormalige) koloniën".

Tussen toen en nu is er iets gebeurd in de hoofden van het echtpaar Breemhaar. Niet veel, maar toch. De kaalgevreten puinhoop heet nu een landgoed (wat waardiger en minder koloniaal klinkt dan een plantage) en de grootheidswaan van Davos aan Zee wordt niet meer besproken. In de laatste presentatie die onlangs online verscheen en die aan jullie als leden van de Eilandraad werd getoond en toegelicht, heeft het echtpaar het over natuurherstel en 'waarde creëren met respect voor de oorsprong'. Blijkbaar zijn de Breemharen gevoelig voor de kritiek die de afgelopen twee jaar is geuit.

Zoals altijd is het echter niet over wat je ziet en hoort, maar over wat je doet niet zien of horen en ook niet verteld. Zo ook in dit geval. Wat bijvoorbeeld opvalt in de presentatie is dat het stel, op een paar uitzonderingen na, nergens specifiek is. De paar uitzonderingen zijn dat er 95 woningen per jaar gebouwd zullen worden en dat er niet meer dan 20% van het oppervlak (ongeveer 600 hectare) ontwikkeld zal worden. Even voor de goede orde: dat zijn ongeveer 1200 (!!) voetbalvelden! Maar let ook nu op wat er niet wordt gezegd. De hele plantage is 3000 hectare groot. Ongeveer 1.100 hectare hiervan is een stenige, ruige, onontwikkelde kuststrook. Alleen het resterende, rijk begroeide deel, ongeveer 1.900 hectare, is geschikt voor projectontwikkeling. Hiervan zal dus ongeveer 600 hectare worden ontwikkeld. Dat is niet 20% maar meer dan 31%!

Wat er precies gebouwd gaat worden op die 1200 voetbalvelden vermelden ze niet, behalve dat er 'ook betaalbare koop- en huurwoningen in het middensegment gerealiseerd gaan worden'. Let goed op het woordje 'ook'. We lezen nooit hoeveel. 10, 20, 100, 200, 1000? Wie zal het zeggen? In ieder geval niet de Breemharen. Ze doen ook niet commentaar op het aantal woningen in het 'duurdere segment'. Ze doen ook niet zeggen wat ze daarmee bedoelen (moeten we bijvoorbeeld denken aan Sabadeco?) en ze doen ook niet zeggen om hoeveel huizen het gaat en waar ze komen te staan. We wedden dat ze bovenop de klif komen. Wat denken jullie?

Wat de Breemharen ook doen niet zeggen is dat de bouw van die huizen hoogstwaarschijnlijk door Nederlandse bedrijven zal worden gedaan, met arbeiders uit Peru. Ook laten ze na te vermelden dat er zeer waarschijnlijk geen Bonairianen in de landbouwprojecten zullen werken en dat er waarschijnlijk alleen makamba's in dat duurdere woningsegment zullen wonen. En dat in de huidige tijd, waarin het verzet tegen de import van makamba's onder Yu di Tera alleen maar toeneemt. Nu wonen er 1.400 Nederlanders op Bonaire, dat zullen er in ieder geval veel meer worden. De Breemharen verzuimen te zeggen hoe dit alles bijdraagt aan de ontwikkeling van Bonaire.

Het echtpaar zwijgt ook over al het nieuwe verkeer dat de ontwikkeling van het landgoed zal veroorzaken. 95 huizen per jaar, dat is bijna 1000 huizen in 10 jaar met naar schatting 1500 tot 2000 auto's die hun weg naar Playa zullen vinden, terwijl de Kaya Korana in de spits al één lange file is, van Mentoor tot de rotonde bij de kerk. Tot slot zwijgt het echtpaar ook over de kwestie van de water- en energievoorziening en zeggen ze niets over de verwerking van het afvalwater en de afvoer van het afval naar de al overbelaste vuilstortplaats.

Er is dus iets gebeurd in de hoofden van de Breemharen, maar het is niet nog niet erg veel. Ze komen weer met een gelikte brochure, geschreven door mensen die niets anders doen dan je elke dag een rad voor ogen draaien. Het enige wat ze echt voor ogen hebben, maar onvermeld laten, is hoe ze hun eigen rijkdom kunnen laten groeien, desnoods ten koste van het eiland. Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn er tientallen projecten op Bonaire gepresenteerd door avonturiers en op een paar uitzonderingen na zijn ze gestrand en mislukt. Meestal omdat ze maar één doel dienden: het vergroten van de eigen portemonnee. En dat het eiland vervolgens zal eindigen met financiële en landschappelijke ellende: het kon ze niet schelen.

Leden van de eilandraad: Bezint eer gij begint!

HELP ONS PLANTAGE BOLIVIA TE REDDEN VAN DE ONDERGANG!